Τί είναι η νάρκωση;

Υπάρχει πλήρης αναισθησία από το ύψος της μέσης και κάτω.
Επιτρέπει τη πλήρη επαφή με το περιβάλλον ενώ, σε περίπτωση ανησυχίας του ασθενούς μπορεί να χορηγηθεί και μέθη.
Ωφελεί τους ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα αφού δεν ανεβαίνει η αρτηριακή πίεση.

Συνήθως σε δυσμορφίες της σπονδυλικής  στήλης (σκολίωση), σε χρόνιες παθήσεις του ΚΝΣ (σκλήρυνση κατά πλάκας), μεγάλη απώλεια αίματος ή σοβαρή αναιμία  και σε διαταραχές πηκτικότητας του αίματος.

Παρόμοια της επισκληριδίου, υπάγεται στις μορφές της περιοχικής αναισθησίας και δίνει τη δυνατότητα πλήρους αναισθησίας από τη μέση και κάτω για 2-3 ώρες. Εφαρμόζεται με επιτυχία, ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους για άμεση αντιμετώπιση των καταγμάτων του ισχίου.

Συνήθως η λαρυγγική μάσκα σε συνδυασμό με τη περιοχική αναισθησία δίνουν ασφαλές αλλά και επιτυχές αποτέλεσμα αναλγησίας.

Με την εισαγωγή του στο Νοσοκομείο, ο ασθενής υποβάλεται σε ακτινογραφία θώρακος, και καρδιολογική εκτίμηση ενώ, εξετάσεις αίματος και ούρων όπως και βιοχημικές εξετάσεις αποτελούν τη συνήθη πρακτική. Μετά την εκτίμηση των παραπάνω από τον αναισθησιολόγο μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία της νάρκωσης.

Ναι, διότι αν υπάρχουν έστω και υγρά στο στομάχι υπάρχει η περίπτωση να γίνει εισρόφηση του γαστρικού περιεχομένου στην αναπνευστική οδό. Για το λόγο αυτό δεν επιτρέπεται ούτε νερό στα πρωινά χειρουργεία.

Ακόμα και με τοπική νάρκωση να δουλέψει ο χειρουργός, η  οδός λήψης φαρμάκων όπως είναι η φλέβα, θα πρέπει να είναι άμεσα διαθέσιμη ούτως ώστε, να γίνεται με ασφάλεια οποιαδήποτε υποστήριξη του αρρώστου.

Η νάρκωση κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης, παρά τις προόδους στην Αναισθησιολογία, φοβίζει πολλούς και μάλιστα περισσότερο από την ίδια τη χειρουργική επέμβαση. Αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει και είναι χρέος του χειρουργού όπως και του αναισθησιολόγου που είναι στην ίδια χειρουργική ομάδα, να το συζητούν με τον ασθενή.
Ο αναισθησιολόγος είναι ο πιο στενός συνεργάτης του χειρουργού και έχει την απόλυτη και ισομερή ευθύνη με αυτόν για το αίσιο τέλος της επέμβασης. Πρακτικά, είναι τέτοιες οι εξελίξεις στον τομέα της Αναισθησιολογίας που δίνουν τη δυνατότητα να πούμε ότι, η νάρκωση γίνεται πλέον με απόλυτη ασφάλεια. Ειδικότερα, η εξέλιξη όσον αφορά τη περιοχική αναισθησία δίνει θεαματικά και άμεσα αποτελέσματα αναλγησίας, γεγονός που ενθαρρύνει τον ασθενή από τη 1η μετεγχειρητική ώρα.
Είναι χρέος και του χειρουργού αλλά και του αναισθησιολόγου, να αφιερώσουν τον απαιτούμενο χρόνο για να διαμορφώσουν το χαρακτηριολογικό προφίλ του αρρώστου και σύμφωνα με αυτό να εξατομικεύσουν τη νάρκωση.

Ο φόβος αυτός πηγάζει κατά ένα μέρος από την αίσθηση του ασθενούς ότι αφήνει τον έλεγχο του εαυτού του στα χέρια του αναισθησιολόγου. Αυτή η ανησυχία υποχωρεί μετά τη συνάντηση του ασθενούς με τον αναισθησιολόγο, πριν την επέμβαση. Πάντως σήμερα, με την τεράστια εξέλιξη της αναισθησιολογίας, το ποσοστό θνησιμότητας που οφείλεται στην αναισθησία είναι πολύ χαμηλό: 1 στις 190.000. Ο κίνδυνος αυξάνεται όσο πιο επιβαρημένη είναι η καρδιακή και αναπνευστική λειτουργία του αρρώστου.

Τα περιστατικά αφύπνισης κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης οφείλονται σε ανεπαρκή ύπνωση. Ο ασθενής έχει επίγνωση του τι συμβαίνει αλλά, λόγω των μυοχαλαρωτικών και των αναλγητικών φαρμάκων που έχει λάβει, δεν μπορεί να κουνηθεί και δεν πονάει.Η συχνότητα αφύπνισης είναι 2%. Ωστόσο, ακόμη και αν ο ασθενής αρχίσει να ξυπνά, ο αναισθησιολόγος αντιμετωπίζει άμεσα την κατάσταση με τη χορήγηση πρόσθετου αναισθητικού.

Στη γενική αναισθησία δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά στην περιοχική αναισθησία (κυρίως στην επισκληρίδιο) αυτό μπορεί να συμβεί, επειδή τα τοπικά αναισθητικά καταργούν την αίσθηση του πόνου, αλλά δεν καταργούν το αίσθημα της πίεσης. Αν πάντως η πίεση ενοχλεί τον ασθενή, μπορεί να το συζητήσει με τον αναισθησιολόγο, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της επέμβασης, προκειμένου να χορηγηθεί επιπρόσθετη αγωγή.

Αυτά συνήθως είναι τα αντικαταθλιπτικά,  που  δρουν  αναστέλλοντας  την  μονοαμινοοξειδάση και παρατείνουν τη διάρκεια δράσης των αναισθητικών φαρμάκων. Υπάρχει δυνητική  αλληλεπίδραση μεταξύ αντικαταθλιπτικών και αναισθητικών φαρμάκων με αποτέλεσμα αύξηση της πίεσης.

Η συχνότητα αλλεργικού shock  (κατάσταση που μπορεί να απειλήσει τη ζωή)  λόγω αντίδρασης στο αναισθητικό φάρμακο είναι πολύ σπάνια: 1 προς 10.000. Μπορεί πάντως, κατά τη διάρκεια της αναισθησίας να παρουσιαστούν ηπιότερα συμπτώματα (π.χ. δερματικά εξανθήματα, βρογχόσπασμος), τα οποία όμως  άμεσα αντιμετωπίζονται. Είναι σημαντικό πάντως, ο αναισθησιολόγος να βρίσκεται σε επαγρύπνηση κατά τη διάρκεια της λήψης του ιστορικού για πιθανές αλλεργίες του ασθενούς, ούτως ώστε να είναι σε επιφυλακή κατά τη διάρκεια της επέμβασης.

Μπορεί να προκαλέσει βήχα ή και βρογχόσπασμο.

Τα αντιπηκτικά μειώνουν την ικανότητα πήξης του αίματος στο τραύμα. Τα φάρμακα αυτά πρέπει να  διακόπτονται 1 εβδομάδα πριν την επέμβαση και να αντικαθίστανται με αντιπηκτικές ενέσεις χαμηλού μοριακού βάρους.

Η επιπλοκή αυτή, συνδέεται με την περιοχική νάρκωση (ραχιαία ή  και επισκληρίδιο). Είναι μια εξαιρετικά σπάνια επιπλοκή (1 προς 500.000) που οφείλεται σε αιμάτωμα στην περιοχή της παρακέντησης. Πιο πιθανό (1 προς 1.000) είναι να παρουσιαστεί ήπιος πόνος στην περιοχή της παρακέντησης ή μειωμένη αισθητικότητα μιας μικρής περιοχής. Μπορεί να διαρκέσει λίγες μέρες και σταδιακά να υποχωρήσει. Εάν όμως μετά την επέμβαση παρατηρηθούν σοβαρές διαταραχές στην κίνηση και στην αισθητικότητα του ασθενούς, που διαρκούν περισσότερο από 12 ώρες, τότε πρέπει να γίνει παραπέρα έλεγχος. Αν διαπιστωθεί αιμάτωμα, λύνεται με τοπική αποσυμπίεση στη σπονδυλική στήλη.

Περιορίστε το κάπνισμα, αν έχετε βρογχικό άσθμα ή είστε καρδιοπαθείς, ενημερώστε το γιατρό σας, μη φάτε βαριά 8 ώρες πριν την επέμβαση και μην πιείτε νερό 4 ώρες πριν.

Τα αναισθητικά φάρμακα εστιάζουν τη δράση τους σε κεντρικούς νευρώνες που έχουν σχέση με τη μνήμη και τον προσανατολισμό. Δεν είναι δυνατό να προκαλέσουν άνοια. Ωστόσο σε ασθενείς με άνοια αλλά ηπιότερης μορφής, που δεν έχουν δώσει σημασία στην άνοιά τους, αυτή ενδέχεται να επιδεινωθεί. Πολλές φορές, μια  προϋπάρχουσα νοητική ανεπάρκεια ηλικιωμένου ασθενούς, που δεν έχει γίνει αντιληπτή από τους συγγενείς, με αποτέλεσμα την επιδείνωσή της μετά την αναισθησία, εκλαμβάνεται λανθασμένα ως η έναρξη του προβλήματος και αποδίδεται στην αναισθησία.